Çocukluk dönemi insan hayatında ayrı bir yere sahiptir. Yaşanan gerçeklikler ile çocuksu duygu ve düşüncelerin saflığı, masumluğu arasında gidip gelirsiniz. Benim çocukluğum Kayseri’nin şirin bir ilçesi olan Yahyalı’da geçti. Birçok bakımdan mahrumiyetlerin ve ekonomik sıkıntıların yoğun olduğu bir dönemdi. Dinî hassasiyetlerin öne çıktığı muhafazakâr bir aile ortamında bulundum hep. Ramazan ayı başta olmak üzere dinî gün ve gecelerin yaygın olarak yaşandığı, manevi değerlerin öncelendiği bir atmosferde büyüdüm. Bu sebepledir ki bayramlar ayrı bir anlam, başka bir duygu ve coşkunluğun yaşandığı önemli, kutsal günlerdi. Her sene iki defa idrak ettiğimiz dinî bayramlar içerisinde Kurban Bayramı’nın ayrı bir yeri olmuştur benim için. Evimizin yanında yöresinde, komşularımızın ahırında, dağlarda, kırlarda her yerde hayvanlar beslenirdi. Hayvancılık bir geçim kaynağıydı çünkü. Bizim de ineğimiz, tavuğumuz, kedimiz, tavşanımız, güvercinlerimiz vardı. Hayvanları çok seviyordum. Kurban Bayramı yaklaştığında ayrı bir heyecan kaplardı içimi. Çünkü evimize her bayram yeni bir misafir gelirdi. Koyun cinsi hayvanımız olmadığı için her bayram alınan koç ve koyunlar için daha çok sevinirdim. Babamla birlikte kurbanlık koyun seçmeye gitmek çok büyük bir keyifti gerçekten. Zira kurbanlıkları en az on beş gün önceden alır, bayrama kadar beslerdik. Bu durum benim için tarifi güç bir sevinç kaynağıydı; her gün ona yem vermek, onunla oynamak, onu sevmek onunla zaman geçirmek…

Bayrama kadar geçen bu süreçte kurbanlık ile aramızda güçlü bir sevgi ve sahiplenme duygusu oluştuğu muhakkaktı. Bu yüzden çocukluğa ait safiyane bakışla yaklaşan bayram günleri sevinç, endişe ve hüzünle karışık duygular barındırırdı. Sevinirdim, çünkü bayram geliyordu. Endişe ederdim, çünkü kurbanlık sevimli bir misafirim vardı ve onu kaybetme korkusu yaşardım. Hüzünlenirdim, çünkü kurban edilmesi bir daha onu göremeyeceğim anlamına gelirdi. Yedi sekiz yaşlarındaydım ve bayram için aldığımız bir koyun vardı. Çok tatlı, sevimli bir hayvandı. Üzerine de kına yakmışlar. O kadar çok sevmiştim ki arife günü gece yarısına kadar beni onun yanından ayırıp eve getirememişlerdi. Kurbanlıklarla oluşan gönül bağı salt bir hayvan sevgisinin ötesinde idi sanki. Manevi tarafını anlayamasak da hissederdik. Çünkü bize Hz. İsmail’in yerine kurban edilmesi için Allah tarafından gönderilen koçun kurban edilmesine benzer şekilde bu koyunun da kurban edilmesi gerektiği anlatılırdı. Bir ibadet duygusunu ve onun oluşturduğu manevi atmosferi teneffüs ediyorduk.

Kurban ibadeti esnasında kurbanın kıbleye doğru döndürülerek gözlerinin bağlanması ona karşı gösterilen saygının ve merhametin de göstergesiydi. Kurban kesilirken bakamazdım, hâlâ da öyleyim diyebilirim. Ama okunan tekbirlere iştirak etmeyi çok severdim. Ailecek tekbir getirmenin ayrı bir manevi hazzı vardı gerçekten. Bayram namazından sonra başlayan kurban kesme merasiminin sonrası da ayrı bir serüvendi. Müthiş bir koşuşturmaca vardı. Saatlerce kurban etinin parçalanması, pay edilmesi, komşulara ve ihtiyaç sahiplerine dağıtılması süreçleri yaşanırdı. Bu süreçte bizim en büyük rolümüz etleri dağıtmaktı. Bu vesileyle komşuluk, akrabalık ilişkilerinin çok güçlü olduğu zamanlara tanıklık etmiş olurduk. Uzaktan gelen akrabalarımızın verdiği ufak tefek harçlıklar bayramın biz çocuklar için getirdiği önemli nimetlerden biriydi. Bayramlaşma merasimleri, büyükleri ziyaretler, bayram sohbetleri, kesilen kurbanların etlerinden yapılan yemeklerden oluşan ikramlar, bayrama özel tatlar geleneksel Kurban Bayramı etkinlikleriydi.

Allah hepimizi nice güzel bayramlara tekrar tekrar eriştirsin. Ülkemiz başta olmak üzere bütün İslam dünyasında birlik, dirlik, kardeşlik ve herkese Allah’ın rızasına yaklaştırıcı ameller yapmayı nasip etsin. Bu vesileyle büyük küçük herkesin mübarek Kurban Bayramı’nı tebrik ediyorum.